منتظران مهدی(عج

نظم در نشستن بدین معنا نیست که انسان همیشه به یک شکل و حالت ویژه بنشیند، بلکه مراد از نظم و انضباط در نشستن، مراعات دستورهای پیشوایان بزرگ دین است که می گویند آدمی، چون متکبران ننشیند و در جمعی که به صورت حلقه نشسته اند، وسط ننشیند و نیز وقتی دو برادر یا پدر و یا پسر و یا دو دوست نزد هم نشسته اند، میان آنان ننشیند و هنگام میهمانی، برای نشستن دیگران جا باز کند و بکوشد بیش تر رو به قبله بنشیند و….
امام صادق علیه السلام فرموده است:
اذا دخل منزلاً قعد فی ادنی المجلس الیه حین یدخل؛(1)
وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله وارد مجلس می شد، در نزدیک ترین جای ورود خود می نشست.
و نقل است که رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله از نشستن شخص میان دو شخص دیگر، بدون اجازه آن دو، نهی فرمود:
روی ان النبی صلی الله علیه و آله نهی ان یجلس الرجل بین الرجلین الا باذنهما(2)

1)سنن النبی،ص 55

2)منیة المرید،ص 143

نظم در راه رفتن، به معنای میانه روی در سرعت آن است؛ یعنی انسان باید نه چندان تند راه رود که نشانه سبکی است و نه چندان آهسته که علامت تکبر است. ابن عباس از سیره رسول الله صلی الله علیه و آله نقل می کند:
پیامبر، وقتی از خانه خارج می شد، به گونه ای گام بر می داشت که بازگو کننده سلامت و توان مندی باشد و نشانه ای از کسالت و بیماری در آن نباشد.(1)
امام علی، روش حضرت را در راه رفتن چنین بیان می فرماید:
یخطو تکفوءاً و یمشی هویناً یبدو القوم اذا سادع الی خیر. و اذا مشی تقلع کانما یخطه فی صبب؛(2)
پیامبر صلی الله علیه و آله با وقار گام بر می داشت و با تواضع راه می رفت و پیشی می گرفت مردم را وقتی که به سوی کار خیری می شتافتند و مانند کسی گام بر زمین می گذاشت که بر زمین سراشیب راه می رود.
در قرآن کریم، میانه روی در راه رفتن ویژگی عباد الرحمان ذکر شده است:
و عباد الرحمان الذین یمشون علی الارض هونا؛(3)
بندگان خداوند رحمان، کسانی هستند که آرام بر زمین گام می گذارند.
نیز لقمان حکیم، فرزندش را به آرامی در راه رفتن سفارش می کند:
و لا تمش فی الارض مرحاً؛(4)
و بر زمین، متکبرانه راه مرو.

1)بحار الانوار، ج 16،ص 239

2)سنن النبی،ص 6

3)فرقان آیه 6

4)لقمان آیه 18

                      «« مولوی چه خوب می‌گوید»»

چشم بندِ آن جهان،‌حلق ‌و ‌دهان

                                                     این ‌دهـان ‌بربند تا بینی‌عیان

تاهوی ‌تازه‌است،ایمان ‌تازه ‌نیست

                                            این‌دهان ‌جزقفل‌ آن دروازه نیست

یعنی: تا هوس در صحنه است ایمان تحرك ندارد ولی اگر دهانت را كنترل كردی، دروازه ایمان بر جانت گشوده می‌شود، چرا كه اگر دهان كنترل شد، دریچه‌ها‌ی غیب آهسته‌آهسته بر جان انسان باز می‌شود. برای كسانی كه جایگاه گرسنگی و كنترل دهان را در عمل شناخته‌اند، گرسنگی بسیار خوشمزه است. اگر كسی مزه گرسنگی را چشید از سیری و پرخوری متنفّر می‌شود. بیخود نیست كه در روایات داریم: خداوند از شكم سیر بدش می‌آید. ما كسانی را می‌شناسیم، از روزی كه ریاضتشان را شروع كرده اند تا آخر عمر یك روز سیرنبوده‌اند.

روزه؛ دریچه‌ای به عالَم معنا
نویسنده : اصغر طاهرزاده

در روایت از امام‌صادق(ع) داریم؛

روزه هوس را می كُشد «فَالصَّوْمُ یُمیتُ هَوَی‌النَّفْس»(1) یكی از امتیازات مؤمنین وارسته این است‌كه اصلاً گرفتار میل‌های پست نیستند، و روزه چنین هنری را دارد كه دردسر هوسرانی را از سر ما بر می‌دارد. بعـــد ادامــة روایت ایـن اســت: «وَ شَهْوةَ‌الطَّبْعِ» روزه؛ شهوت و میل‌های سركش و افراطیِ طبع و طبیعت و بُعد حیوانی شما را می‌كُشــد.
«وَ فیهِ‌حَیاةُ القَلْبِ» و در روزه حیات قلب هست. مگر همة ما نمی‌خواهیم قلبمان بیدار شود و درك و فهممان اوج بگیرد؟ با روزه درك و فهم عوض می‌شود، آن چیزهایی را كه مفید نبود و دنبالش بودیم ـ با بیداری قلب ـ دیگر نمی‌خواهیم، و آن چیزهایی را كه مفید بود و میلی به آنها نداشتیم، اهمیتش در قلبمان روشن می‌شود و مطلوبمان می‌گردد. این‌جاست كه ابزار هدایت را دوست خواهیم داشت نه عوامل ضلالت را. این‌جاست كه وجود عالَم غیب و ملائكه و قیامت را به نحوی و تا حدی احساس می‌كنیم. چون وقتی قلب زنده شد، ادراك حقایق عالیه برایش میسّر می‌شود، ادراك بیشتر آن حقایق، بستگی به شدت حیات قلب دارد.
«وَ طَهَارَةُ الجَوارِحِ» روزه؛ موجب طهارت اعضاء و جوارح می‌شود، اعضای بدن شما از كارهای زشت باز می‌ماند. قلب روزه‌دار آنچنان اعضایش را در كنترل دارد كه آن اعضاء به اعمال ناپاك نمی‌افتند، دل انسان بر اعضایش حاكم می‌شود، نه هوس انسان. دیگر چشم، آن چشمی نیست كه با قصد گناه، نظر كند و یا به چیزی كه توجهِ به آن گناه است، نظر بیفكند.
«وَ عِمارةُ الظّاهِرِ وَ الْبَاطِنِ» روزه؛ هم ظاهر را از سنگینی و بد قواره‌بودن در می‌آورد، و هم باطن را از میل‌های ظلمانی آزاد و نورانی می‌كند، هم باطن متعادل می‌شود و هم ظاهر تابع باطن می‌گردد.
«وَ زِیادَةُ التَّضَرُّعِ» روزه؛ زاری و تضرّع در پیشگاه پروردگار را می‌افزاید، قلب آدم از قساوت در می‌آید و میل به نیایشِ با حق در آن پیدا می‌شود.‌‌‌ چون اصل جان ما ملكوتی است و از نیستان عالَم غیب بریده شده است، «ثُمَّ رَدَدْناهُ اَسْفَلَ سافِلین»(2) و بنا به مصلحتی به عالَم ماده و عالَم بدن، هبوط كرده، ولی این‌جایی نیست، حالا با روزه‌داری، كمی از این منزل دروغینِ خود فاصله می‌گیرد، تازه یاد منزل حقیقی و عالَم قربِ با حق می‌افتد، و ناله و تضرع سر می‌دهد تا برگشت به آن عالَم را برای خود ممكن كند و راهی به‌سوی آن عالم باز نماید و ثابت كند هنوز دلش در هوای آن نِیِسْتان عالم قرب است.

1)- مصباح الشریعه، باب روزه.
2) - سوره تین، آیه 5.

               امام صادق علیه السلام فرمودند:

                            و طلبت الذلة، فوجدتها فی الصوم:

            و نرمی و فروتنی را جستجو نمودم، پس آن را در روزه یافتم.

                         منبع: مستدرک الوسائل، ج 12، ص 173 - 174، ح 13810