مهریه، چه کم و چه زیاد، ملک شخصی زن است و هیچ کس( پدر، مادر و دیگران)، حقی در آن ندارد، مهریه را زن می تواند ببخشد یا نگیرد؛ ولی اگر خواست و مطالبه کرد، شوهر باید بدهد و اگر ندهد، هم غاصب است و هم گناهکار و هم خائن به امانتی که در اختیار اوست.
رسول خدا(علیه السلام) فرمود: من ظلم امراة مهرها فهو عند الله زان یقول الله تعالی یوم القیامة عبدی زوجتک امتی علی عهدی فلم توف بعهدی و ظلمت امتی؟؛(1) کسی که مهر زنش را ندهد، نزد خداوند زنا کار به حساب می آید. خداوند متعال می فرماید: بنده من! کنیز مرا با عهد و قرار من به ازدواج در آورد و به عهد من وفا ننمودی و به او ظلم کردی؟!
فیوخذ من حسناته فیدفع الیها بقدر حقها؛(2) آن گاه در قیامت از حسنه های مرد بر می دارند و به اندازه مهرش به زن می دهند.
امام صادق(علیه السلام) فرمود: السراق ثلاثة مانع الزکاة و مستحل مهور النساء و کذلک من استدان و لم ینو قضاءها؛ دزدان سه دسته اند: کسی که زکات مالی را ندهد، کسی که مهر زنان را حلال شمارد و ندهد و کسی که قرض بگیرد و قصد پس دادن نداشته باشد.(3)
همچنین فرمود: ان الله غافر کل ذنب الا من جحد مهرا؛ خداوند هر گناهی را ممکن است ببخشد، مگر گناهی کسی را که مهر همسر خود را منکر شود.(4)
نیز در احادیث دیگر است: اقذر الذنوب ثلاثه… و حبس مهر المراة. کثیف ترین گناهان سه گناه است… و از آن جمله، ندادن مهر زنان است.(5)
بنابراین نباید زن را از حق مسلمش محروم ساخت و مهر او را باید پرداخت، مگر این که خودش مطالبه نکند یا ببخشد و بهتر است از اول مهر را به گونه ای قرار دهند که قابل پرداخت باشد، نه این که مهر را آن قدر سنگین بگیرند که شوهر اگر تمام عمرش را تلاش کند نتواند مهر زن را بپردازد!
1) وسائل الشیعه، ج 21، ص 267.
2) همان، ج 21،ص 267.
3) بحارالانوار، ج 100،ص 349.
4) تحاذالانوار،ج 100،ص 350.
5) همان،ص 351.
آخرین نظرات