منتظران مهدی(عج

شهید ثانی (قدس سره) می فرماید:

هنگامی که وقت نماز داخل می شود بدان که این میقاتی است که خدای تعالی برای تو قرار داده تا به خدمتش برخاسته، و برای خواهش از محضر او و رستگاری با اطاعتش آمادگی پیدا کنی.
پس شایسته است هنگام رسیدن وقت نماز شادی بر قلبت غلبه کند و بهجت در چهره ات هویدا گردد، زیرا همین وقت است که سبب نزدیکی تو به خدا و وسیله رستگاریت می باشد.
بنابراین همان طور که برای ورود سلطانی خود را آماده می کنی(1) با طهارت و نظافت و پوشیدن لباسهای شایسته مناجات، خود را برای رسیدنش آماده کن و با این وقت شریف باوقار و سکینه و خوف و رجاء برخورد کن و عظمت حضرت خالق و نقصان و ناچیزی خود را به یاد داشته باش.
از یکی از همسران حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) چنین روایت شده:

بسیار اتفاق می افتاد که ما با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) گرم صحبت بودیم و او با ما مشغول صحبت، اما هنگامی که وقت نماز می رسید چنان به خدا مشغول می شد و همه چیز را از یاد می برد که گویی نه او ما را می شناسد و نه ما او را.
و درباره امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) روایت شده:

که که به هنگام رسیدن وقت نماز به خود می پیچید و بر خود می لرزید و چون از علتش سؤال می شد، می فرمود:
وقت امانتی رسید که خدا آن را به آسمان و زمین و کوهها عرضه داشت و آنها از قبولش ابا کرده از آن ترسیدند.
درباره امام چهارم حضرت سجاد (علیه السلام) روایت شده که در هنگام وضو رنگش به زردی می گرایید.

 (1): به راستی که اگر ما از رسیدن وقت نماز و مناجات با خدا حداقل تلقی یک رئیس یا صاحب منصب دنیایی را داشتیم این گونه سهل انگاری ها که اکنون در خود مشاهده می کنیم وجود نداشت و بهتر از این نماز را به پا می داشتیم و به امور شرعی قیام می کردیم.